Vertel je verhaal en laat de club meegenieten
2022 is het jaar van ons eeuwfeest en we willen dit op grootse wijze gaan vieren. De voorbereidingen zijn in volle gang. Wij zijn opzoek naar jullie verhalen, foto’s, video’s en/of andere materialen. Deze verhalen gaan we met jullie delen in aanloop naar ons jubileum
Graaf in je herinneringen, struin de zolder af, ploeg je foto-albums door en stuur al deze dierbare herinneringen naar:
[email protected]
Verhalen uit het boek van Henk Haus "Brabantia, 85 jaar voetbal in Strijp"
In een voetbalvereniging, die honderd jaar bestaat, gebeuren natuurlijk tal van vreemde, komische en zelfs hilarische zaken, die de historie ingaan als sterke, maar “zeker weten” waar gebeurde feiten en die op reünies en verjaardagen nog vaak sappig worden opgedist. En dat is bij Brabantia niet anders.
1939 - De fiets van Emiel Wolfs
Emiel Wolfs was een op en top Brabantiaan, doch was vrij vlug aangeslagen, zeg maar gerust kwaad. In zijn loopbaan bij Brabantia heeft hij misschien wel honderd keer bedankt. Twee dagen later had hij weer spijt van zijn daad en meldde zich weer aan als lid. Alles ging dan weer gewoon zijn gang. Maar soms kon het ook het bestuur wel eens te ver gaan en dan werd er “streng” ingegrepen. Kijk maar eens naar onderstaand briefje, dat is bewaard gebleven en dat is geschreven op 21 maart 1939.
“Geachte heer Wolfs,
Wij hebben de eer u beleefd te verzoeken het in uw bezit zijnde en aan den vereeniging Brabantia toebehorende rijwiel, wel te willen overgeven aan dhr. Van Vorstenbosch, conciërge van het paviljoen aan de Bootenlaan.
Wij vertrouwen, dat u spoedig aan ons verzoek zult voldoen.
Het bestuur van Brabantia
1987 - Een unieke gebeurtenis in damesvoetballand
Een voetballer, die vijftig jaar wordt en Abraham ziet, dat komt niet zo heel veel voor, maar is nou niet echt uniek in het voetbalwereldje. Maar dat een damesspeelster die mijlpaal bereikt in de nog niet eens zo heel lang bestaande damesvoetballerij, dat mag toch wel hoogst opmerkelijk genoemd worden. Toch heeft zich dit unieke feit bij Brabantia voorgedaan en wel in 1987. Zus Dekkers was het, speelster van het derde dameselftal, die Sarah zag en toch nog steeds haar partijtje op het veld driftig meeblies.
In 1975 is zij begonnen bij de pas opgerichte damesafdeling van v.v.Tivoli en omdat zoon Bert daar ook voetbalde en zij voetballen "Keileuk" vond meldde zij zich daar, al was ze toen al achtendertig. Dat ze de eerste wedstrijd met 19-0 van Valkenswaard verloor en zes weken lang zo stijf was, dat ze amper kon lopen, mocht kennelijk de pret niet drukken. Nee, Zus werd echt bevangen door de voetbalkoorts. Toen in 1982 Tivoli een elftal noodgedwongen wegens onvoldoende speelsters moest terugtrekken uit de competitie besloot ze het advies van Marian, de vriendin van Bert te volgen en meldde zich aan bij Brabantia. En met het derde team speelde zij nog een flink aantal jaren mee en werd in 1984 zelfs een keer kampioen. En in al die jaren is Zus nooit zodanig geblesseerd geraakt, dat zij wekenlang buitenspel stond, ondanks haar gevorderde leeftijd. In maart 1987 maakte het derde dameselftal er een feestelijke dag van. Alhoewel de wedstrijd tegen Woensel door de KNVB eigenlijk was afgelast, werd er toch een huldigingwedstrijd gespeeld op een hard bevroren veld en onder toeziend oog van een in Brabantiatenue gestoken Sarah-pop speelde Zus haar wedstrijd, waarna zij in de kantine nog vele felicitaties in ontvangst mocht nemen.
1970 - Aanleggen op de terugreis
Op zondag 31 mei 1970 nam het A-1 elftal van Brabantia deel aan het toernooi bij De Meern. C-3 was dat seizoen kampioen geworden en kreeg de trip aangeboden als beloning voor het behalen van de titel. A-1 had het toernooi al een paar keer gewonnen, maar moest dit keer genoegen nemen met een vijfde plaats.
Op de terugreis werd er aangelegd bij het bekende wegrestaurant “De Liempdse Barrier”. Toen de leiding vond, dat het weer tijd werd om op te stappen vertrok iedereen tamelijk snel naar de bus. Toen de leiders Trudo van Elderen en Henk Burgers als laatste het restaurant wilden verlaten, werden zij door een van de serveersters tegengehouden en deze meldde dat er zes spelers de door hen genuttigde soep nog niet hadden betaald. Henk betaalde het nog openstaande bedrag en stapte vervolgens samen met Trudo in de bus. Na te hebben geïnformeerd of iedereen binnen was, kreeg de chauffeur toestemming te vertrekken. Een aantal spelers keek elkaar verwonderd aan. Nadat de bus de weg opgereden was nam Henk de microfoon en verzocht de spelers, die hun soep niet afgerekend hadden dit alsnog even bij hem te komen doen. De afrekening volgde vlot, maar het plan om met zijn allen weer terug te kunnen keren naar het restaurant was jammerlijk mislukt…….
