De eerstvolgende keer dat hij weer mee mocht/moest, bracht hij zijn schoenen naar de kantine en ging zelf weer naar huis. Kort daarna stopte hij met voetballen.

Op 21-jarige leeftijd kwam de zin in voetballen weer terug en meldde hij zich weer aan als lid, hij ging voetballen in het toenmalige achtste elftal. Na twee seizoenen wilde Piet een poging wagen te promoveren naar de B-selectie of zelfs hoger. Helaas sloeg het noodlot toe. Tijdens een oefenwedstrijd raakte hij ernstig geblesseerd aan zijn knie en de revalidatie duurde ruim twee jaar. Na het herstel ging Piet weer meespelen in zijn oude team.

Bij de opstart van het zaalvoetbal bij Brabantia was Piet een van de spelers van het eerste Brabantia zaalvoetbalteam. Ook speelde Piet regelmatig zijn wedstrijdjes bij de veteranen.

Aan dit alles kwam een einde toen in 1984 zijn oude blessure weer opspeelde en hij van de artsen het dringende advies kreeg te stoppen met actief voetbal te spelen. Piet werd leider van “zijn” elftal en bleef dat tot de harde kern van de groep einde seizoen 1985/86 besloot dat het gezien hun leeftijd mooi geweest was.

Naast zelf voetballen was Piet in de seizoenen 1976/77 tot en met 1978/79 assistent van zijn broer Henk bij de training van de damesteams en daarna nog enkele seizoenen begeleider van de trainingen van de lagere senioren op de vrijdagavond.

Ook bij de bouw van de kantine aan de Rijstenweg was Piet actief betrokken en wel bij het, wat men in vakjargon noemt: aftimmeren. Hij stelde de keuken, hing de deuren, verzorgde hang- en sluitwerk en na ingebruikname van het gebouw verzorgde hij nog vele jaren het onderhoud, repareerde stoelen, voorzag de barkrukken van nieuw leer enz.

Op zeker moment vond Piet het genoeg en kwam hij eerst nog wel eens naar wedstrijden kijken, maar ook dat minderde langzaam tot hij niet meer kwam en alleen nog op afstand de wedstrijden volgde.

vvBrabantia wenst de familie van Piet veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.